نگهداری از ایمپلنت دندان چگونه است ؟
اهمیت یک طراحی دقیق و کاملا منطبق با برنامه ی نگهداری نمی تواند در درمانهای طولانی مدت پروتزهای متکی به ایمپلنت دندان بیش از حد تاکید شود . در ارزیابی و طرح درمان بیماران ایمپلنت ضروری است که بیماران مسئولیت مراقبت طولانی مدت از پروتزهایشان را بپذیرند .
درجه ای از مهارت جهت تمیز کردن کافی پروتزها توسط بیمار لازم می باشد که در مرحله طرح درمان میتواند مورد ارزیابی قرار گیرد . شکست یا ناتوانی بیماران در مراقبت از پروتزهای متکی به ایمپلنت دندان ممکن است باعث مشکلات زیادی گردد که در نهایت منجر به شکست کلینیکی درمان خواهد شد. گرفتن رادیوگرافی در مراحل انجام درمان یک امر ضروری می باشد . اکثر سیستمهای ایمپلنت نشان دهنده ی مقدار کمی bone loss در اولین سال بعد از اعمال نیرو می باشند . اما بعد از آن ، وضعیت استخوان به ثبات میرسد . از دست دادن پیشرونده ی استخوان ممکن است در رابطه با اعمال نیروهای زیاد باشد . بنابراین توصیه میشود که تمام بیماران 3 ماه بعد انجام درمان جهت معاینه بالینی دقیق مورد ارزیابی قرار گیرند که شامل این موارد می باشد :
- ارزیابی پروتز
- معاینه بافتهای نرم
- معاینه ی رادیوگرافی جهت ارزیابی ارتفاع استخوان
 |
حتما بخوانید : ایمپلنت دندان |
ارزیابی پروتز
معاینه بالینی بایستی علاوه بر ارزیابی تطابق ، ثبات ، روابط اکلوزالی و رضایت بیمار بر بهداشت مناسب بیمار متمرکز گردد . وسایل متعددی به تمیز کردن پروتز و اباتمنت های ایمپلنت دندان کمک میکنند که شامل مسواکهای معمولی یا برقی ، نخ دندان معمولی ، superfloss و مسواکهای بین دندانی ی باشند . بایستی بیمار را جهت حفظ سطح بالایی از بهداشت دهان اطراف پروتزها تشویق کرد و دستورات جرئی رعایت بهداشت دهان را به وی داد.
بافتهای نرم
ارزیابی بافتهای نرم اطراف اباتمنت های ایمپلنت بایستی به صورت سیستماتیک و پرداختن به مسایل جزئی انجام شود . پروب کردن آرام نبایستی منجر به خونریزی یا ترشح اگزودا گردد . یک پروب پریودنتال استاندارد جهت تعیین عمق پروبینگ استفاده میشود . عمق پروبینگ به ضخامت اولیه بافت بستگی دارد . از دست دادن اتصال یا رشد اضافه بافت نرم منجر به افزایش عمق پروبینگ میگردد اکثر وضعیت های التهابی با توجه کامل به بهداشت دهان و درمانهای بالینی برطرف میشوند هر رسوبی که روی سطح ایمپلنت ها تشکیل شده است بایستی توسط کلینیسین برداشته شود . وسایل متعددی جهت برداشتن رسوبات نرم و سخت از سطح ایمپلنت در بازار وجود دارد . که در طرحهای پلاستیکی یا تقویت شونده با کربن عرضه شده اند . استفاده از وسایل التراسونیک و قلم های با نوک فلزی عدم تجویز دارد .
گرفتن رادیوگرافی
- بلافاصله بعد از انجام درمان
- 3 ماه و یک سال پس از خاتمه ی درمان
شکسته شدن ایمپلنت به علت ناکافی بودن تعداد ایمپلنت ها جهت ساپورت یک پروتز بزرگ
یک رادیوگرافی follow-up یک ساله که نشان دهنده ی تحلیل استخوان تا رزوه ی اول ایمپلنت
اگر مدارک رادیوگرافی تحلیل استخوان در سال اول وجود داشته باشد رادیوگرافی های بعدی بایستی تغییر خیلی کمی نشان دهند . از دست دادن پیشرونده استخوان معمولا در رابطه با پروتزهای متکی به ایمپلنت نیست . علت تحلیل های شدید استخوانی بایستی مشخص شود و ارزیابی کامل پروتزهای بیمار انجام گردد .
التهاب بافت نرم(mucositis) گاهی اوقات ، اطراف پروتزهای لق یا تحت مراقبت ضعیف رخ میدهد . اگر پروتز لق است بایستی آنرا خارج کرده با وسایل التراسونیک تمیز کرده و بعد آن را در دهان محکم کرد . ازدیاد حجم بافت نرم ممکن است اطراف پروتزهای با تطابق و طراحی ضعیف ایجاد شود . اگر چنین ازدیاد حجمی با رعایت بهداشت دهان برطرف شود بایستی آنرا برداشت و تا حد امکان از یک پروتز جدید با تطابق و طراحی مناسب استفاده شود .
 |
حتما بخوانید : عفونت ایمپلنت را جدی بگیرید |
درمان Peri-implaneitis شامل موارد زیر است
- ارزیابی دقیق اکلوژن در ICP و حرکات طرفی
- معاینه و تمیز کردن سطوح اکسپوز شده ی ایمپلنت . اگر ازدیاد حجم بافت نرم اطراف ایمپلنت ها وجود دارد ، بایستی آنرا برداشت .
- برداشتن ، تمیز کردن و اصلاح رستوریشن ها
- دستورات بهداشتی به بیمار
- ارزیابی و دستورات بهداشتی بیشتر در طی فاز نگهداری
اگر Peri-implaneitis درمان نشد و علی رغم اعمل ذکر شده در بالا دارای پیشرفت بود بیمار بایستی ارزیابی مجدد شده و در صورت لزوم از نظر وضعیت سیستمیک توسط متخصصین مربوطه ارزیابی گردد .
