ایمپلنت های دندانی به عنوان وسیله ی انتخابی جهت جایگزینی دندانهای از دست رفته در دندانپزشکی مدرن مطرح می باشند . البته نبایستی فراموش شود که روشهای دیگری برای جایگزینی دندان وجود دارد که در زمان نیاز بیمار به جایگزینی دندان بایستی مورد توجه قرار دهد.
دلایل از دست دادن دندان
دلیل از دست دادن دندان بایستی مورد توجه قرار گیرد چون اغلب بر طرح درمان تاثیرگذار است . پیش آگهی کلی دندانها همراه با پیش آگهی دندانهای مجاور ناحیه ی بی دندانی بایستی تعیین گردد . در بیمارانی که پیش آگهی دندانهای باقیمانده ضعیف است یک طرح درمان اساسی تر که برای بیمار در طولانی مدت مفیدتر باشد لازم است . بسته به ماهیت بیماری دندانی و نحوه کشیدن دندان ، درجاتی از از دست دادن بافت نرم و سخت ، در زمان خارج کردن دندان وجود دارد .
با استفاده از ایمپلنت ، از دست دادن بافت به حداقل رسیده اما در موارد شدید از دست دادن بافت ، یک نتیجه ی حد واسط حاصل میشود مگر اینکه بازسازی استخوان و بافت نرم ناحیه مورد توجه قرار گیرد.
دلایل اصلی از دست دادن دندان عبارتند از :
- بیماری پریودنتال
- پوسیدگی دندانی
- شکست درمان ریشه ی دندان
- تروما
- هیپودنشیا
بیماری پریودنتال
اگر بیمار دارای بیماری پریودنتال پیشرفته است پیش آگهی کل دندانهای وی بایستی مورد توجه قرار گیرد. دندانهای طبیعی و اباتمنتهای ایمپلنت به طور مساوی در خطر از دست دادن استخوان می باشند . پیشرفت بیماری پریودنتال منجر به تحلیل و از دست دادن بافتهای نرم میگردد و این با افزایش طول تاج کلینیکی و نمای مثلثهای تاریک (black triangles) در نواحی بین دندانی همراه است که این مسئله زیبایی بیمار را به مخاطره می اندازد مگر اینکه در طراحی دنچرهای پارسیل یا بریجهای بیمار ، فلنج (flange) در نظر گرفته شود . جهت استفاده از ایمپلنت های دندانی معمولا اشکالی از بازسازی بافت نرم یا استخوان لازم می باشد .
بیماری پریودنتال
پوسیدگی دندان
پوسیدگی ، دندان را ضعیف میکند . درمان پوسیدگی دندانی با ترمیمهای ریختگی یا کامپوزیتی باعث از دست دادن بیشتر ساختمان دندانی میشود . تعویض های مکرر رستوریشن های دندانی باز هم ساختمان دندان را ضعیف تر کرده و احتمالا درمان ریشه ی دندان و به دنبال آن استفاده از پین و پست لازم میگردد . پتانسیل شکست اولیه ی دندانهای بارستوریشن های بزرگ طرح درمان را بیش از پیش به مخاطره می اندازد .لذا در مراحل بعد ایمپلنت می تواند راه حل خوبی برای درمان باشد.
شکست درمان ریشه
درمان ریشه ی دندان معمولا موفقیت آمیز است . میزان موفقیت 95% برای 10 سال گزارش شده است . به هر حال ساختمان تاجی محدود دندان ، مسبب بیشترین نگرانی است . ناکافی بودن ساختمان دندانی باقیمانده ، دندان را ضعیف کرده و گاهی اوقات نیاز به پست و کور جهت گیر روکش می باشد . از دست دادن بیشتر ساختمان دندان یا شکستگی ریشه منجر به از دست دادن دندان شده و بنابراین ، اغلب درمان ریشه ی دندان موفقیت آمیز باقی نمی ماند .
وقتیکه درمان ریشه دندان دچار شکست شد درمان مجدد ریشه دارای یکسری محدودیت های است خصوصا زمانی که رستوریشن های دندان بزرگ بوده و نیاز به جراحی آپیکواکتومی وجود دارد . ارزیابی کامل پیش آگهی چنین دندانهایی با توجه به مزایا و هزینه ی تمام شده ی طرح درمان مفید می باشد . اغلب بهتر است که کشیدن و جایگزینی چنین دندانهایی به جای تلاش جهت حفظ و رستوریشن آنها مورد توجه قرار گیرد .
تروما
ترومای شدید منجر به از دست دادن بافت نرم و سخت میشود . دندانها ممکن است در اثر تروما خارج شده یا اینکه دچار شکستگی شوند . اغلب تعیین پیش آگهی چنین دندانهایی دشوار است . درصد قابل توجهی از چنین دندانهایی حیات پالپ خود را ظرف 10-5 سال بعد از ایجاد تروما از دست می دهند . این امر توانایی چنین دندانهایی را جهت قرار گرفتن پایه برای بریج یا دنچر کاهش میدهد . دندانهای تحت تروما قرار گرفته می تواند دچار تحلیل خارجی یا داخلی نیز بشوند .
تعداد کم دندانها (hypodontia)
تقریبا 6 درصد جمعیت دچار هیپودنشیا یا فقدان مادرزادی دندانها می باشند . این بیماران شکاف کام ، لب یا سایر آنومالی های کرانیوفاسیال را نیز ممکن است ، دارا باشند . با از دست رفتن دندان های ریج آلوئول اغلب تحلیل رفته و باریک میشود . بنابراین درمان ارتودنسی و جایگزینی بعدی دندان با مشکل مواجه میشود.
