انواع ایمپلنت ها
سه نوع ایمپلنت در دسترس می باشد .
1- Subperiosteal
2- Transosseous
3- Endosseous
ایمپلنتهای Subperiosteal
این نوع ایمپلنت دارای یک چارچوب فاقد اسئواینتگریشن می باشد که روی سطح استخوان ماندیبول یا ماگزیلا قرار میگیرد . چارچوب (frame work) ایمپلنت ، زیر مخاط قرار گرفته و یک تعداد پست جهت حمایت اوردنچر از مخاط بیرون زده اند .
این ایمپلنتها در دهه ی 1940 معرفی شدند و برای چندین سال مورد استفاده بیماران قرار گرفتند .
متاسفانه مشکلی شامل عفونت ، رشد اپی تلیوم به سمت پایین و برهنه شدن چارچوب ایمپلنت از مخاط پوشاننده و آسیب به استخوان زیرین وجود دارد . در بعضی موارد ایمپلنت ساب پریوستئال توسط استخوان احاطه شده (submerge) و حارج کردن ایمپلنت را بی نهایت مشکل می سازد .
 |
حتما بخوانید : انواع ایمپلنت های موجود در ایران |
ایمپلنتهای Transosseous
Transmandibular staple شایعترین فرم ایمپلنت Transosseous است که شامل یک پلیت طلایی بوده که در لبه ی تحتانی ماندیبول قرار میگیرد و یکسری پست (post) که مستقیما در ماندیبول قرار میگیرند و از پروتز حمایت میکنند . اگر چه تعدادی از گزارشات نتایج خوبی را طی یک دوره 10 ساله ی استفاده لز ایمپلنتها نشان داده اند ، استفاده از این نوع ایمپلنتها به ندرت انجام می شود .
ایمپلنتهای Endosseous
این ایمپلنتها میتوانند در ماگزیلا یا ماندیبول از طریق یک برش موکو پریوستال داخل دهانی قرار داده شوند . اشکال و نحوه ی ساخت ایمپلتهای Endosseous طی سالها تغییر کرده است ، اما در 2 دهه ی گذشته بیشترین تکامل دینامیک در ساختار کمی و کیفی آنها ایجاد شده است ، لذا کلینیسین ممکن است بواسطه ی وجود اشکال و طرحهای متنوع ایمپلنت گیج شود.
طرح ایمپلنت دندان
اکثر ایمپلنتهای دندانی فعلی از تیتانیوم خالص (pure titanium) ساخته شده اند و نشان داده شده که دارای سازگاری نسجی (biocompatibility) عالی می باشند . تیتانیوم یک فلز سبک است . وقتی که در مجاورت هوا قرار میگیرد به سرعت یه اکسید سطحی تشکیل میشود که این لایه ی اکسیده پاسخ بیولوژیک تیتانیوم را تعیین میکند . تیتانیوم خالص دارای مقاومت بالایی نسبت به خوردگی (corrosion) می باشد . سایر فلزاتی که برای اسئواینتگریشن استفاده شده اند شامل زیر کونیوم ، طلا و آلیاژهای تیتانیوم – آلومینیوم – وانادیوم می باشند . این آلیاژها ممکن است باعث استحکام ایمپلنت شوند اما نشان داده شده که دارای تماس استخوان – ایمپلنت نسبتا ضعیفی می باشند .
طرح ایمپلنت اثر زیادی روی ثبات و فانکشن بعدی ایمپلنت در استخوان دارد . پارامترهای اصلی شامل : شکل ایمپلنت ، طول ایمپلنت ، قطر و خصوصیات سطحی ایمپلنت می باشد .
نتایج تحقیقات نشان داده است که ایمپلنتهای کوتاه تر شکست بیشتری نسبت به ایمپلنتهای بلندتر داشته اند. در پرتو پیشرفتهایی که در سالهای اخیر در زمینه بهبود سطوح ایمپلنتها به وجود آمده باعث بهبود کیفیت osseointegration شده . تحقیقات زیادی نشان میدهد که ایمپلنتهای کوتاه حتی در نواحی خلفی ماگزیلا دارای پیش آگهی قابل قبولس در دراز مدت می باشند.
طول ایمپلنت بین mm20-6 متغییر است . شایعترین طول های مورد استفاده بین mm15-8 می باشند . بهتر است که از بلندترین ایمپلنتی که بتوانیم در ناحیه قرار دهیم استفاده شود و تا حد امکان ثبات آنرا از دو پلیت کورتیکال استخوانی (bicortical stability) تامین کنیم . واضح است که محدو.دیتهای آناتومی خاصی وجود دارد برای مثال ، در خلف ماندیبول ، عقب سوراخ منتال و … .
قطر ایمپلنت
قطر ایمپلنت ها بین mm6-3/3 می باشد . ایمپلنتهای با قطر کم در فضاهای کوچک استفاده می شوند . ممکن است ایمپلنتهای با قطر بزرگتر بخصوص در نواحی خلفی دهان که کیفیت استخوان ضعیف است استفاده شوند .
 |
حتما بخوانید : ایمپلنت چگونه ساخته میشود ؟ |
شرایط قرار دادن ایمپلنت
فاکتورهای استخوان
آناتومی استخوانهای ماگزیلا و ماندیبول دارای تفاوتهایی می باشند . استخوان کورتیکال بیشتری نسب به اسفنجی در ماندیبول وجود دارد . دانسیته ی استخوان یک فاکتور مهم در ثبات اولیه و پیشگیری از حرکت جزئی ایمپلننت می باشد . تعیین مقدار کمی استخوان در فصول بعدی مورد توجه قرار گرفته است . ارزیابی کیفیت استخوان مشکل تر است . توموگرامهای مقطعی و ct scan ها تا حدودی دانسیته ی استخوان را نشان می دهند .
از نقطه نظر بالینی ، کیفیت استخوان در حین جراحی براساس حس و ارزیابی مقاومت برشی زمان دریل کردن ، ایجاد رزوه (tapping) و قرار دادن ایمپلنت تعیین میگردد . تعیین مقدار ثبات اولیه ( primary stability) با استفاده از آنالیز فرنکاس رزونانس (RFA: resonance frequency analysis) که یک روش غیر تهاجمی جهت ارزیابی ثبات ایمپلنتها می باشد صورت میگیرد .
سلامت عمومی
بیماران با شرایط سیستمیک متنوع ممکن است به طور موفقیت آمیزی با ایمپلنتهای دندانی درمان شوند. وقتیکه این چنین بیمارانی تحت عمل جراحی قرار میگیرند مشاره با پزشک این بیماران ممکن است لازم باشد .
سن
قرار دادن ایمپلنت در بیماران جوان قبل از تکمیل شدن رشد توصیه نمیشود . چون در این صورت ایمپلنتهای کاشته شده در پایان رشد پایین تر از سطح اکلوژن (infraocclusion) قرار میگیرند . توصیه شده ، تا زمانیکه بیمار حداقل 18-17 ساله نشده است منتظر بمانیم. خاتمه رشد معمولا در زنان زودتر از مردان میباشد .
اگرچه ترمیم زخم در افراد پیر به علت دانسیته ی استخوان و خونرسانی موضعی کاهش یافته ، کندتر از افراد جوان صورت میگیرد ولی هیچ محدودیت سنی از نظر قرار دادن ایمپلنت برای بیمار تا زمانیکه قادر به تحمل عمل جراحی باشد وجود ندارد .
استعمال دخانیات
استعمال دخانیات یک خطر ثبت شده برای سلامت عمومی و یک فاکتور خطر در پریودنتیت می باشد . سایر اثرات مضر سیگار کشیدن شامل انقباض عروقی سیستمیک ، جریان خون کاهش یافته و تجمع پلاکتی افزایش یافته می باشد . این اثرات ، دلایل شکست تقریبا 2 برابری ایمپلنتهای دندانی در افراد سیگاری در مقایسه با غیر سیگاری ها می باشد . تمام بیماران ایمپلنتی بایستی تشویق به ترک سیگار شوند یا اینکه حداقل چند هفته قبل و بعد از عمل جراحی ایمپلنت ، سیگار نکشند .
رادیوتراپی
رادیوتراپی قبلی فکیت جهت درمان بیماریهای بدخیم ، منجر به ادرآرتریت دندانی در بیماران با تاریخچه ی رادیوتراپی در مقایسه با بیمارانی که تحت رادیوتراپی قرار نگرفته اند پایین تر است . بیماران با تاریخچه ی رادیوتراپی بایستی به مراکز تخصصی ارجاع داده شوند تا برای مثال آنها را تحت درمان اکسیژن پر فشار (hyperbaric oxygen) قرار دهند و شانس موفقیت درمان ایمپلنت آنها را افزایش دهند .
